به یاد علی .ت...دوستم
علی را
نه جویای نامی بود و نه حتی جویای نان
اخرین بار...اخرین دیدار...وقتی صدایش را شنیدم...بخاطر اوردم دوباره
کودکی و نوجوانی را...جوانی را.........
همان علی دوست...ممتاز در درس و زندگی..توانمند در موسیقی و نقاشی و معماری و .....
با صداقت و با وقار..چابک و بی قرار..پر توان و هوشیار
راستی هر انچه در وجود یک ایرانی بود در او بود
بیش از انچه خاری در پایمان رفت بر او رفت
و قبل از مرگش خسته اما در سکوت سرود
که امروز خسته ام..زارم
و در چنگال غول اسای تنهایی گرفتارم
و در دل روز و شب گویا هزاران نکته ای دارم
و امروز با توام..اما نه در خوابم نه بیدارم................................
رفیق سالهای درس و زندگی-بهمن 1384